Sen birilerini özlersin; birileri seni.... Olmayanı özlemeyi anlarım da , varlığıyla capcanlı duran ve bir yerlerde senden habersiz nefes alıp veren o "Can"ı özlemeyi daha ağır sayarım tüm özlemlerden...
Sen nasıl öğrettin kalbine uzak durabilmeyi..? Oysaki nasıl da zor kalbime muhabbetin düşmüşken senden uzak kalabilmek...
Korkma benden... Ben hep azla yetindim ve iyi bilirim karşılık beklememeyi ama yine de ara sıra dokun yüreğime; ihtiyacı var dokunuşunla sakinleşmeye...
Korkma kendinden... Esirgeme verebileceklerini ki sen ışıksın karanlık bir dünyaya; hakka girme!
Hiç aklına getirdin mi bir yerlerde bir "can" nasıl da hasret bir selamına, bir kelamına nasıl da muhtaç...
Korkma aşktan,muhabbetten... İzin ver, sevgiye zaman ver, fırsat ver...
Benden sana zarar gelmez ve senden hiçbir şey almam hiçbir şey de çalmam, merak etme !
Ne kaybedersin insanlığından..? Yada cana yakınlığın mı engel..? Bir adım uzakta duruşun bundan mı..?
Korkma benden... Senden bir şey istemez ve beklemezken, seni korkutmasın muhabbetim..!
Dedim ya, ara sıra kalbime dokun, güneş gibi doğ ve ısıt içimi... Bunun için de bir çabaya gerek yok, hiçbir şey söyleme istersen, ben hissederim sen sadece "Dokun Yüreğime..."
Tarih: Olmadığın ve kendini benden esirgediğin zehir zıkkım gecelerden birinde...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder