Dar vakitti , gece yarısını çoktan geçmiş hatta güneş doğmaya gebeydi...
Ben yine satır aralarında ararken bir şeyleri, okuduğum yedi satırlık bir şiir "burada dur! " dedi sanki...
Durdum, kaç dakika baktım bilemedim...
Diyordu ki; "Hiç unutmuyorum ettiğim sözleri!
Aklımdaki çekmecelere
Ve avuç içlerime sıkıştırıyorum harfleri
Yine de unutmuyorum...
Unutkanlar gibi sessizim sadece...
Ve unutkanlar kadar çok bahane
biriktiriyorum ceplerimde..."
Sayfa aralığında geçen vaktime hatta ömrüme bir ortakçı, bir halden anlayan, bir dost yada bir ışık, bir güneş... O anda hissettirdiği duygu bu oldu o satırların... Sonra, yüzüne baktım apaydınlık bir gülümseme... Tam da zamana uygun tam da güneşin doğuşuna denk apaydın, içten ve sıcak...
Dar vakitte, güneşin doğuma gebe olduğu o saatte, tam da adına yakışan bir "Doğuş"tan başka ne olabilirdi ki? Ve ben ona "Doğuş" demekten başka ne diyebilirdim ki?
Ve sonra, o anda hissettiklerimin, gerçekten de aynen böyle olduğunu, yanılmayacağımı nerden bilebilirdim ki?
Çok da inanmak gelmedi içimden... Ona da dediğim gibi , zihnimin bana oynadığı şizofrenik bir mutluluktu belki de ...
Peki ya sesi..? O da mı yok aslında..?
Kim bilir..?
Belki...
16.02.2012
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder